Dzisiaj chcę mniej …

Dzisiaj chcę mniej zranienia.

Dzisiaj chcę mniej odrzucenia.

Dzisiaj chcę mniej poczucia winy.

Dzisiaj chcę mniej wszechogarniającego lęku.

Dzisiaj chcę mniej poczucia, że jestem nieważna.

Dzisiaj chcę mniej karania siebie za trudną przeszłość.

Pragnę więcej zaufania do siebie i do życia.

Pragnę więcej uzdrowienia tego, co boli.

Pragnę więcej empatii i zrozumienia dla siebie.

Pragnę więcej uwolnionych emocji.

Pragnę być sobą bez lęku odtrącenia.

Pragnę wybaczenia sobie i innym.

Pragnę żyć jako świadomy dorosły, a nie zranione dziecko …

Powyższy tekst to jeden z bardziej osobistych wpisów jakie umieściłam w social mediach. Tekst bardzo prawdziwy, mocno odsłaniający mnie, opowiadający o tym, co się we mnie aktualnie dzieje. Umieszczając go na Facebooku nie cieszyłam się wcale, że jestem autentyczna w tym, co tworzę, ale ogarnął mnie lęk. Lęk przed osądzeniem, lęk przed krytyką. Zaskoczyło mnie to. Przecież wiem, że większość naszych lęków jest w wyłącznie w naszych głowach, że te zagrożenie nie jest rzeczywiste.  Jednak, jak już wielokrotnie powtarzałam, wiedzieć, a skonfrontować się z tym, co czujemy to dwie różne sprawy.

Odzew na ten wpis był pozytywny. Nie stało się nic czego się tak obawiałam. Nikt mnie nie skrytykował, nikt nie umniejszył tego, co napisałam. Skąd więc we mnie ten lęk? Działam przecież od 7 lat jako trener pewności siebie, napisałam dwie książki, stworzyłam trzy talie kart afirmacyjnych, przeprowadziłam wiele kursów i szkoleń. Nie raz miałam do czynienia z oceną, krytyką, hejtem.

Kiedy jesteś w procesie zmiany, poznawania siebie na nowo, mierzenia się z trudną przeszłością, odkrywania schematów lękowych, które kierują twoim życiem, jesteś bardziej uwrażliwiona. Bardziej podatna na zranienie. Jestem dorosłym dzieckiem alkoholika, które dorosło do dostrzeżenia schematów lękowych, które wytworzyłam w młodości, żeby przetrwać. Jestem w procesie wybierania jak zareagować w danej sytuacji – czy schematycznie jako zranione dziecko, czy świadomie jako dorosła osoba. Moja wrażliwość w końcu wydobywa się na światło dzienne, a ja jestem przerażona, że inni ludzie to dostrzegą i skrzywdzą moje jeszcze nie upierzone, nowe JA.

Na zewnątrz sprawiałam wrażenie dzielnej, jednak przez większość życia byłam w niewoli lęku. Od obudzenia się, aż do zaśnięcia, wszystko co robiłam, myślałam, odczuwałam, jak się komunikowałam było podszyte wszechogarniającym lękiem. Lękiem, który wypełniał mnie w środku, który wszędzie zabierałam ze sobą, lękiem, który kierował moim życiem. TEN LĘK BYŁ FORMĄ NIEWOLNICTWA. Lęk, który sięgał mojego dzieciństwa.  Ten lęk trzymał mnie w swoich szponach, nie dając odetchnąć swobodnie. Dyktował to, jak wyglądało moje dorosłe życie.

LĘK, ŻE NIE JESTEM DOŚĆ DOBRA.

LĘK, ŻE JEŚLI ZACZNĘ CZUĆ, TO ZOSTANĘ ZRANIONA.

LĘK, ŻE JEŚLI NIE SPROSTAM OCZEKIWANIOM ZOSTANĘ UKARANA.

LĘK, ŻE JEŚLI SIĘ NIE DOPASUJĘ ZOSTANĘ ODRZUCONA.

Bo kiedy zostaniemy zranieni niełatwo pozbyć się lęku przed ponownym cierpieniem. A przepełnieni lękiem żyjemy w przeszłości, której już nie możemy zmienić, która już się wydarzyła, albo w przyszłości, która jeszcze nie nadeszła, ale my zawsze widzimy ją w czarnych barwach. Nie żyjemy zaś w teraz, w którym możemy wybrać, jak zareagujemy na to, co się właśnie wydarza.

Jest to jedna z najważniejszych lekcji, jakie odebrałam od życia – moje dotychczasowe życie może obrócić się w ruinę, lecz ja mogę je poskładać na nowo.

Obecnie jestem na takim etapie życia, że do końca sama nie wiem jaka jestem. Rok temu moje dotychczasowe życie wywróciło się do góry nogami, bo nie miałam już siły pracować jak wcześniej. Wymagająca praca na etacie oraz działanie jako trenerka pewności siebie po godzinach pracy i w weekendy przerosło mnie.

Całą energię jaką miałam zużywałam w pracy na etacie. Po południu byłam tak zmęczona, że nie byłam w stanie napisać kilku linijek tekstu do wpisu w mediach społecznościowych. Możliwość napisania przeze mnie kolejnej książki czy nagrania kursu wydawała się odległa o cale lata świetlne. A przecież moja rodzina też wymagała mojej uwagi i energii. Jestem bowiem mamą dwójki dzieci, w tym syna o specjalnych potrzebach.

Do tej pory podświadomie uważałam, że jestem ważna tylko wtedy, kiedy osiągam cele. Inaczej nikt mnie nie będzie kochał, a bliscy odwrócą się ode mnie… Tylko działając nie jestem przezroczysta. Tylko będąc silną zasługuję na uwagę.

Takie myślenie ukształtowało się pod wpływem mojego trudnego dzieciństwa. Nigdy nie widziałam mojej mamy płaczącej lub załamanej. Po najtrudniejszym chwilach wstawała następnego dnia jakby nic się nie stało i realizowała kolejne rzeczy, które miała zapisane na kartce do zrobienia.

Dzisiaj, gdy opisuję Ci co się ze mną działo, wiem, że to zatrzymanie, do którego zmusiło mnie życie, było mi potrzebne. W pewnym sensie uratowało mnie. Bez tego nadal pędziłabym realizując kolejne cele, chcąc udowodnić innym, że zawsze dam radę.

Przez wiele lat działałam i motywowałam innych bez wytchnienia. Nie zwracałam uwagi na moje wyczerpanie, aż zwyczajnie zabrakło mi siły. Umysł i ciało powiedziały stop. Rozpoczął się wówczas inny rozdział w moim życiu. Teraz każdego dnia uczę się dbania o siebie, okazywania sobie współczucia, miłości, troski i dostrzegania swoich potrzeb.

Pewna mądra kobieta powiedziała mi, że niektórzy ludzie wolą umrzeć niszcząc się na przykład używkami, niż zmierzyć się ze swoim bólem. Te słowa dodały mi siły, żeby poszukać pomocy specjalisty. Krok po kroku rozpoczęłam moją podróż do poznania siebie, pokochania takiej, jaką jestem obecnie, do słuchania swoich potrzeb.